චිත්රපටයේ කතාව හරිම සරලයි. තට්ටු නිවාස පේළියක ඉහළ නිවසක කුලියට ජීවත්වන රූමත් තරුණියන් තිදෙනෙකි. (රූමත්වීම දේශපාලනිකය) තම නිදහස උපරිමයෙන් භුක්තිවිඳින මේ තිදෙනා කලින් දන්නා හඳුනන මිතුරන් කිහිපදෙනෙකු සමග විනෝදවීම සඳහා හෝටලයකට යයි. එහිදී මත්පැන් පානය කරන ඔවුන් අසැබි කතා කියමින්, අතපත ගාමින් සිට හදිසියෙන් එක් තරුණයෙකු තමා සමග තනිවූ එම තිදෙනා අතරින් කෙනෙකු හා ලිංගිකව එකතු වන්නට උත්සාහ ගනියි. එම උත්සාහය දැඩි වෙද්දී තරුණිය විසින් තරුණයාට අසළ පවත්නා බෝතලයකින් පහරදෙනු ලබයි. තරුණයින් තම ලජ්ජාව වසන් කර ගැනීමටත්, තරුණියන් සිද්ධිය අමතක කර දැමීමටත් උත්සාහ කරනු ලබයි. එහෙත් තරුණයින් විසින් තරුණියන්ගෙන් පලිගැනීමට දිගින් දිගටම උත්සාහ කිරීමත්, ඔවුන්ට තර්ජනය කිරීමත් නිසා අවසන නීතියේ පිහිට පැතීමට ඔවුන්ට සිදුවේ. එහෙත් බොහෝ දෙනා දන්නා කල්තියා දන්නා පරිදි මුදලින් හා සමාජ බලයෙන් ඉහළ තරුණයින්ගේ පැත්ත ගන්නා පොලීසිය විසින් පහරදුන් තරුණිය කුදලාගෙන ගොස් පොලිස් කූඩුවේ දමයි. සිදුවිය යුතුවාසේම දිගින් දිගටම පීඩාවට පත්වන තරුණියන්ට ආරක්ෂාව ලබාදෙනු පිණිස වීරයෙක් ඉස්මතුවෙයි. අතපය වීසි කරන ජනප‍්‍රිය හින්දි සිනමාවේ වීරයින් වෙනුවට මෙම කතා ප‍්‍රවෘත්තිය දිගහැරෙන්නේ අධිකරණ කුටියක් පාදක කරගනිමින් වන බැවින් මහලූ නීතිඥ වීරයෙකු ආදේශ වී තිබේ. ඔහු විසින් මෙම තරුණියන් යටකී දුෂ්ඨයින්ගෙන් බේරාගෙන ඔවුන්ට සාධාරණත්වය ඉටුකර දෙනු ලබයි.
ස්ත‍්‍රීත්වයේ වසඟය පුරුෂ ස්වෝත්තමවාදී මානයකින් වසා තමාට රිසි ලෙස අර්ථදක්වා ගැනීමට එරෙහිව මහලූ රෝගී නීතිඥයා (අම්තාබ් බච්චන්) අධිකරණ භූමිය වෙව්ලූම්කවන අන්දමේ ප‍්‍රකාශයක් කරනු ලබයි.‘‘යාළුවා වුණත්, පෙම්වතිය වුණත්, ගණිකාවක වුණත් එපා කියන්නෙ එපා’’ ඒක සම්පූර්ණ වාක්‍යක්. ඒකෙ තේරුමට වෙන කිසි දෙයක් අවශ්‍ය වන්නේ හෝ අදාළ වන්නේ නෑ“
චිත‍්‍රපටය නිමා වුවද, සිනමා ශාලාවෙන් එළියට බහින ඕනෑම ප්‍රේක්ෂකයෙකු තුළ හොල්මන් කරන්නේ මෙම වාක්‍ය ඛණ්ඩයයි. චිත‍්‍රපටය නිමාවන්නේ අතිශය කම්පනයක් හා සංවේදිතාවක් ඉතිරි කරමිනි. චිත්රපටයේ ඉතා පටු හා සීමිත වෙද්දීත්, චිත‍්‍රපටය තුළ ඉබාගාතේ යන තේමා ශීර්ෂ තිබියදී වුවද, මයිල් කෙලින්වන සුළු අත්දැකීමක් බවට මෙය පත්වීම යනු අධ්‍යක්ෂවරයාගේ ප්‍රොපගැන්ඩාව සාර්ථකවීමක් බව චින්තන ධර්මදාස කියන්නේද ඒ නිසාය. ඉකුත් වසරේ සැප්තැම්බර් ප‍්‍රථම වරට තිරගත වන මෙම චිත‍්‍රපටය ඉතාමත් කෙටි කලක් තුළ ප්‍රේක්ෂක හා විචාරක අවධානය දිනාගැනීමට සමත්වන්නේද, සම්මානයට පාත‍්‍රවන්නේද ඒ නිසාමය. එහෙත් මෙපමණකින් සෑහීමට පත්වීමට හැකියාවක් ඇත්ද? චිත්රපටයේ මගහැරීයාමට නියමිත හා අවශේෂ බවට ඒත්තු ගැන්වීමට උත්සාහ ගෙන ඇති සමකාලීන දෘෂ්ටිවාදයේ හෙවනැල්ල චිත්රපටයේ රූප රාමු අතර බොහෝවිට හොල්මන් කරනු දැකිය හැකිය. චිත‍්‍රපටය අවසානයේ ඇතිකරනු ලබන කම්පනය විඳ දරාගන්නා අතරම රූප රාමු අතර කොනිත්තන හිඩැස් විසින් කරනු ලබන ආමන්ත‍්‍රණය නොතකා හළ නොහැකිය. එය ප‍්‍රශ්නයක් ලෙස වරන`ගන්නේනම් ඇසිය යුතු වන්නේ ‘‘ අවසානයේ කෙල්ලො දිනුවා, එත් ඒ් ඇතිද? යන්නය’’. අපගේ අදහස වන්නේ කිසිසේත්ම එතෙකින් සෑහීමට පත්විය නොහැකි බවය.
චිත‍්‍රපටය ආරම්භයේදීම එහි ප්රධාන චරිතය වූ නීතිඥ දීපක් සේගල් (අම්තාබ්) යම් රෝගී තත්ත්වයකින් පෙළෙන නමුත් අනාගතයේ සිදුවිය හැකි විපත් කල්තියා දැකීමේ අරුම හැකියාවකින් යුක්තවීම එහි පෙළ ගැටගැසීමට දුර්වල සංඥාවක් ලබාදෙනු ලබයි.
‘‘ පරිස්සම් වෙන්න’’ හෙතෙම අනතුරු අඟවයි. මෙම විධානය පසුපස පවත්නා දෘෂ්ටිවාදී ගොඩනැංවීම කෙබඳුද? තරුණියන්ව නිදහසේ දිවිගෙවීම හේතුවෙන් ඔවුන්ට පරිස්සම්වීමට සිදුව ඇත්තේ කාගෙන්ද? සමාජක‍්‍රමයක් විසින් ඇය වන් ස්ත‍්‍රීන්ගේ ජීවිත අනාරක්ෂිත තත්ත්වයකට ඇදදමා තිබියදී තිදෙනෙකු පමණක් පරිස්සම් සහගතවීම යනු කුමක්ද?
තම අභිමතය පරිදි හසුරුවා ගැනීමට නොහැකිවීම හෝ තම සිතැඟියාවන් ඉටුකර ගැනීමට නොහැකි වන අවස්ථාවන්වලදී ස්ත‍්‍රීය ‘‘ බඩුවක් ’’ බවට පත්කිරීම ඉන්දියාවේ පමණක් නොව මේ මොහොතේ ලාංකේය සමාජ යථාර්ථය තුළද මහා පොදු සාධකය බවට පත්ව තිබේ. කුලියාපිිටිය ප‍්‍රදේශයේ දරුවෙකුගේ පියාට ඒඞ්ස් වැළඳී ඇති බවට ප‍්‍රචාරයක් යවමින් දරුවාට පාසලක් අහිමි කිරීමේ ගෞරවය හිමිකරගත් ප‍්‍රදේශයේ බෞද්ධ ජනයා විසින් දරුවාගේ මවට ගරු නම්බු නාමයෙන් පිදීමේ සිදුවීම පසුපසද පැවතියේ මෙවන් අත්දැකීමකි. තමාට වූ ලැජ්ජාව පිරිමසා ගැනීම සඳහා ඕනෑම කැත වැඩක් සිදුකිරීමට පසුබට නොවන පුරුෂෝත්තම සමාජය කදිම ලෙස මෙම චිත‍්‍රපටය තුළ නිරූපනය කර තිබිණි. මෙම තරුණියන් කුලී නිවසින් පළවා හැරීමේ කුමන්ත‍්‍රණය දියත් කොට එය අසාර්ථක වන තන්හි ෆලක්ට රැකියාව අහිමිකරලීමට ඔවුන් විසින් යොදන උපක‍්‍රමය වන්නේද ඇයගේ ඡායාරූපයක් සමග ඇය විසින් තමා විකිණෙන බවට මුදල සඳහන් කළ පෝස්ටුවක් අන්තර්ජාලයට මුදාහැරීමය. සංදර්භය වෙනස් වුවද, පසුගිය කාලයේ ලංකාවේ පුද්ගලික බැංකුවක සේවිකාවක තම කළමනාකාරිත්වය සමග ලිංගිකව එකතුවූ වීඩියෝවක් කිසිවෙකු විසින් මුදාහැර තිබීමත්, එමගින් අදාළ ආයතනයට උද්ගතවූ අවමන් සහගත තත්ත්වය සමනය කරගනු පිණිස අදාළ තරුණයා හා තරුණිය සේවයෙන් ඉවත්කිරීමට තරම් බැංකුවේ ඉහළ කළමනාකාරිත්වය විසින් තීරණය කිරීමත් මෙහිලා සිහිපත්වීම වැළැක්විය නොහැකිය. ශික්ෂණයකින් තොරව තොරතුරු තාක්ෂණය ගමට වැදීමේ බරපතළ විපාකයන්ට ඉන්දියාව මෙන්ම ලංකාවද එක හා සමාන අන්දමින් ගොදුරු බවට පත් වුවද ඉන්දීය සිනමාව හෝ සාහිත්‍ය කලාව තරමේ ප‍්‍රකාශන මාදිලියකින් වේදනා සමනය කරගැනීමට අපට හැකියාවක් ලැබී නැත. නීරාජ් ගයිවන් ගේ අධ්‍යක්ෂණයෙන් යුතුව 2015 දී නිර්මාණය වූ මසාන් චිත‍්‍රපටයද මෙම ගැටළුව මනාව ස්පර්ශ කර ඇති බව මෙහිලා සිහිපත් කළ යුතුය. මාලක දේවප‍්‍රිය මෙම ගැටළුවේම තවත් මානයක් කැමරාවට හසුකරගෙන ඇතත් එය ලාංකේය ප්‍රේක්ෂාගාරයට තාමත් දුර වැඩිවීම අපගේ අවාසනාවමය. කෙසේ වුවත් පොදුවේ මහලූ වීරයෙකු ලවා තරුණියන් තිදෙනාට නීතියෙන් නිදහස දිනාදෙන්නට කැමරාව වෙහෙසීමට වැඩි උනන්දුවක් දැක්වීම හේතුවෙන් අතරමගදී රැකියාවෙන් හැළී, ජීවිතය හකුළා ගන්නට සිදුවන ෆලක්ගේ ඉරණම මහා ආඛ්‍යානය තුළ සැඟවයාම කනගාටුදායකය. ෆලක්ට අත්වූ ඉරණම හුදෙක් රැකියාවක් අහිමිවීම පමණක් නොවේ. ඇයට ඇයගේ පෙම්වතා වූ වැඩිහිටි මහාචාර්යවරයාගේ ආදරය අහිමිවේ. අතිශය පුද්ගලික සබඳතා ලෝකයට අනාවරණය වේ. සමාජයක් ලෙස ඇයට සිදුකෙරෙන අපකීර්තිය හා චරිත ඝාතනය තුළින් තවත් බොහෝ ගැහැට ඇයට අත්වීමට නියමිතව තිබියදී ‘‘ ඉක්බිතිව සියල්ලෝම සතුටින් ජීවත්වූහ’’ වැනි අවසානයක් කරා ඉක්මනින් අපව දැක්කීමට අධ්‍යක්ෂවරයා උත්සුක වී තිබේ. එහෙත් අහිමිවන සියල්ල යළි අත්පත් කරදීමට හෝ අත්පත්වීමට හැකිවේද? මෙවන් සිදුවීමකට රක්ෂණාවරණයක් මෙන් හානි පූරණය කළ හැකිද?
නඩු විභාගය තුළින් තරුණියන්ට සාධාරණ ඉෂ්ඨවන බව සැබෑය. එහෙත් සැබෑ ලෝකයේදී මෙවන් ප‍්‍රශ්නයකදී ඒ මොහොත දක්වා කරන්නට සිදුවන කැපකිරීම්, විඳින්නට සිදුවන ගැහැට, අහිමිවිය හැකි දේ කෙතරම්ද? තරුණයෙකු හා තරුණියක සිනමා ශාලාවක බොක්ස් එකක සිටියද පොලීසිය විසින් අත්අඩංගුවට ගන්නා රටක, කොණ්ඩමයක් අත තිබූ වරදට ප‍්‍රශ්න කරන රටක නීතිමය ආධාර ලබාදෙන්නට ස්වෙච්ඡාවෙන් ඉදිරිපත්ව කට්ට කන නීතිඥවරුන් සිනමා කෘතියකම මිස අන් කවර තැනක නම් දකින්නද? තම සැමියා ඝාතනය කළ පොලීසියට එරෙහිව තනියම නඩු කියන ඇඹිලිපිටියේ එක් දරු මව ගැන මේ මොහොතේ සිහිපත්වන කෙනෙකු නැති තරම්ය.
ඒ සියල්ල පසෙක තිබියදී මෙම චිත‍්‍රපටය කෙරෙහි පමණක් අවධානය යොමු කිරීමේදී වුව නඩු ක‍්‍රියාදාමය පවා කෙතරම් පුරුෂෝත්තමව පීඩාව නඩත්තු කරන්නේද යන්න ඒත්තු ගන්වයි. වරක් දූෂණයට පත්වූ ස්ත‍්‍රීයක ප්රසිද්ධ නඩු විභාගයක් තුළ අධිකරණය තුළම සියදහස් වාරයක් දූෂණයට ලක්වෙයි. ස්ත‍්‍රී දූෂණ චෝදනා අයිස් කඳු මෙන් ඉතා ස්වල්පයක් මිස නීතිමය ක‍්‍රියාමාර්ගයක අංශු මාත‍්‍රයක හෝ ඇස නොගැටී කාලයේ වැල්ලෙන් සැඟව යන්නේ ඒ නිසාය. විත්තියේ හරස් ප‍්‍රශ්න පමණක් නොව ඇතැම්විට ගැලවුම්කාර නීතිඥයා පවා අසනු ලබන ප‍්‍රශ්න කෙරෙන් මිනාල් පමණක් නොව ප්‍රේක්ෂාගාරයද රිදවනු ලබයි. එහෙත් ඒ ප‍්‍රශ්න පුරුෂය.
‘‘ ඔබ කන්‍යාවියක්ද?’’
‘‘ නෑ ’’
‘‘ ඔබේ කන්‍යාභාවය නැතිවුණේ කොයි කාලෙදිද?
‘‘ අවුරුදු 19 දි.
‘‘ කාගෙන්ද? කවුද පිරිමි ළමයා?
‘‘ මගේ බෝයි ෆ්‍රෙන්ඞ්’’
‘‘ නම මොකක්ද?
‘‘ අනීෂ් ’’
‘‘ එයා කීයක් ගෙව්වද?’
‘‘ එයා ඇයි ගෙවන්නෙ. අපි කැමැත්තෙන් එක්වුණේ.’
ස්ත‍්‍රීයකට ආදරය තුළ ලිංගිකව එකතුවීමට පවත්නා අයිතියත්, එහිදී දෙදෙනා අතර වගකීම බෙදාහදා ගැනීමට සිදුවීමත්, එය හුදෙක් ගනුදෙනුවක් නොවන බවත් මෙමගින් ඒත්තු යන බව සැබෑය. මිනාල් ගණිකා වෘත්තියේ නොයෙදුණු බවට අධිකරණයට තහවුරු කිරීමටත් මෙම සංවාදය මහලූ නීතිඥයාට උපකාරීවන බව සැබෑය. එහෙත් මෙවන් ප‍්‍රශ්නවලට වලංගුභාවයක් ලැබෙන්නේත් , මෙවන් ප‍්‍රශ්නවලට උත්තර බඳින්නට සිදුවන්නේත් කන්‍යා සිවිය තවදුරටත් පරම උත්තරීතර දෙයක් ලෙස සලකන හා ලිංගික ශ‍්‍රමිකයන්ගේ ‘‘ ශ‍්‍රමය ’’ අපරාධයක් ලෙස සලකන යුගයක පමණක් බැව් මෙහිදී අපට අමතක නොවිය යුතුය. එය කෙතරම් ඛේදවාචකයක්ද?
මෙම හරස් ප‍්‍රශ්න විමසන අවස්ථාවේදී මිනාල්ගේ පියාට අධිකරණයෙන් පිටතට යාමට සිදුවීමම මෙහි බරපතළකම සංකේතවත් කරනු ලබයි. මේ අයුරින් චිත්රපටයේ අවසානය තුළ සියුම් කම්පනයක් ජනිත කරමින් අපගේ ෆැන්ටසියට උත්තේජනයක් ලබාදුන්නද, ඉන් මෙපිට රූප රාමු අතර හිඩැස් තුළින් තත්කාලීන දෘෂ්ටිවාදයේ නරුමභාවය හොල්මන් කිරීම නොතකා හළ නොහැකිය.
මෙම චිත්රපටයේ ප‍්‍රථම භාගය ත‍්‍රාසජනක චිත‍්‍රපටයක මෙන් පිම්මේ විකාශනය වී එක මොහොතකට පසු සමස්ත චිත‍්‍රපටයම අධිකරණ කුටියක් තුළට සීමාවෙයි. එහි කෙස් පැලෙන තර්ක විතර්ක හා මුහුණුවල අභිනයන්ගෙන් ඔබ්බට කිසිවක් ඇතුළත් කර නොගන්නා තත්ත්වයක් තුළ වුවද, කෘතියේ අඛණ්ඩතාවය නොබිඳ ප්‍රේක්ෂකයා විඩාවට පත් නොකර එය අවසානයක් කරා ගෙනයාමට අධ්‍යක්ෂවරයා සමත්ය. එය මෙවන් ආකෘතියේ චිත‍්‍රපටවල අසීරු කර්තව්‍යයකි. චිත‍්‍රපටය තුළ සංවාදවල පවත්නා නිර්මාණශීලිභාවය ඊට දායක වූවා විය විය හැකිය. මේ නිසාමදෝ පසුගියදා පැවති ෆිල්ම්ෆෙයාර් සම්මාන උළෙලේදී ද ‘‘හොඳම සංවාද ’’ වෙනුවෙන් මෙම චිත‍්‍රපටය ඇගයීමට ලක්විය. අම්තාබ්ගේ මෙන්ම අනෙක් තරුණියන් තිදෙනාගේද රංගනයන් අතිවිශිෂ්ටය. එහෙත් චිත‍්‍රපටයක් යනු එපමණක් නොවේ. ඒ නිසාම තවත් විටෙක අවශ්‍ය වන්නේනම් ‘‘සංවරව හැදෙන්න නොදන්නා ගැහැණු ළමයින්ට ඕව හොඳ පාඩම් ’’ වැනි උපදේශයක් ලබාදෙන ජාතක කතාවක් බවටද මෙය පෙරළා පත්කර ගත හැකිබව නොකියා බැරිය.
- ප‍්‍රියාන් ආර්. විජේබණ්ඩාර
2017-02-12 රාවය පුවත්පතේ පළවිය.
